Naar Denemarken – dag 3 – Hemmoor – Heide – 92km

Vandaag startte de dag al vroeg, want er werd onweer voorspeld vanaf een uur of twee. Ik wilde graag voor die tijd op mijn bestemming zijn. Om zeven uur zat ik weer op de fiets, vandaag met heerlijk koel en droog weer.

In Hemmoor moest ik de Oste oversteken. Dat kan via een brug, maar veel bekender is de’Schwebefähre Osten–Hemmoor’. Dat is een soort zwevende veerboot, die aan een ijzeren constructie hangt. Dit veer dateert van het einde van de 19e eeuw, toen dit soort ijzeren constructies grote innovaties waren. Nu wordt de zwevende veerboot alleen nog voor de toeristen gebruikt. Maar om zeven uur vanochtend waren die er nog niet.

Na dertig kilometer stond ik aan de Elbe, een mooie rivier, maar ook een enorm obstakel. Je moet helemaal naar Hamburg, of je kunt bij Glückstadt de pont nemen. Ik geef natuurlijk de voorkeur aan de pont bij Glückstadt. Hamburg betekent een enorme omweg en veel drukte.

Vanaf de boot waren vooral de schitterende luchten het bekijken waard. Maar daar ging ook wel een dreiging van uit, want het onweer leek al in de lucht te zitten. Gelukkig waren de weergoden mij vandaag goed gezind, want het klaarde juist steeds meer op.

Aan de overkant van de Elbe startte een mooi fietspad langs de Elbe. Geen auto’s, wel veel schapen, dus vaak hekjes open en dicht doen. Bij Brunsbüttel moest ik nog een keer overvaren, met een kleine veerboot over een klein watertje met de weidse naam Nord-Ostseekanal.

Via de mooie, pittoreske plaats Meldorf en mooie binnenweggetjes arriveerde ik al vroeg in Heide. Daar is niet zo veel te zien, dus ik plaats extra een foto van Meldorf. Omdat ik geen auto-loze fotomomenten kon vinden, plaats ik een vrije foto van internet.

Morgen fiets ik weer verder naar het Noorden, tot net over de grens in Denemarken.

Naar Denemarken – dag 2 – Westerstede – Hemmoor – 115km

Het was vandaag een mooiere fietsroute dan gisteren. Vandaag ging de route veel meer door het platteland en veel minder door de bebouwde omgeving. Af en toe was er zelfs een prachtig landweggetje met mooie boerderijen.

Het was opnieuw een erg warme dag. Gelukkig kon ik vroeg ontbijten, om half zeven, zodat ik al om kwart over zeven op de fiets zat. De fietspaden waren veel minder hobbelig dan gisteren, zodat de extra snelbinder in mijn tas kon blijven. De binneweggetjes waren wel verraderlijk, met hobbels en scheuren, maar die kon ik gelukkig steeds ontwijken.

Bij Bremerhaven moest ik met de pont over de Weser varen. Er stonden ongeveer twaalf fietsers, waarvan er tien een e-bike hadden. Duitsland zit dus ook op de e-bike.

Wat mij opviel was dat er nergens op het land gesproeid werd. Waarschijnlijk is er een sproeiverbod. De droogte is hier ook een probleem dat met vette koppen de voorpagina’s van de kranten haalt. Jammer dat er weinig veldbloemen te zien zijn, zoals recent wel het geval was op onze tocht door Vlaanderen. Maar dat is natuurlijk ook het jaargetijde. Dat geldt ook voor de rhodondendrons, waar de streek vanaf Westerstede beroemd om is. Ik ben hier eens in de rhodondendrontijd doorgefietst en het was werkelijk schitterend. Nu zag ik alleen de (soms enorme) struiken.

Vergeleken met gisteren zit ik nu in een heel simpel plattelandshotel, hotel Zur Lindein Hemmoor. Ik heb een simpele, maar prima kamer. Het restaurant is grofstoffelijker. Bij de redelijke scholfilet kreeg ik voldoende, heerlijke aardappelen voor een klein gezin en een flinke sauskom gesmolte boter. Het is een familiebedrijfje met zeer aardige mensen. Ik kan al vanaf zes uur ontbijten, maar ik ga lekker uitslapen tot zeven uur.

Naar Denemarken – dag 1 – Emmen – Westerstede – 114km

Het was een vroegertje vandaag: om half vijf opgestaan om de trein van half zes naar Zwolle te nemen. Die sluit aan op de trein naar Emmen, het bijna traditionele beginpunt van mijn fietstochten naar Jutland.

Jammer genoeg vond de bestuurder van de intercity het nodig twee minuten stil te staan voor station Zwolle, zodat ik net mijn aansluiting miste. De conducteur van Arriva zwaaide vrolijk naar mij, toen hij mij in volle vaart het perron op zag rennen. Maar hij wachtte niet, sloot de deuren en reed voor mijn neus weg. Ik zal mijn uitlatingen aan het adres van De Spoorwegen hier maar niet herhalen.

Ik moet wel toegeven dat Arriva een mooie plek voor je fiets biedt. Dat zou de NS ook eens moeten doen.

Na een bliksembezoek aan vriendin Carol in Sellingen fietste ik, voorzien van een heerlijk lunchpakket, via Bourtange Duitsland in.

Het viel mij vandaag op dat de natuur erg droog is. De weilanden liggen er schraal bij, de maïs lijkt amper te groeien en ook andere gewassen zien er pierelig uit.

Het is altijd weer grappig dat je bijna ongemerkt Duitsland binnenfietst. Ineens zijn de naambordjes van de straten in het Duits. Ook vielen mij de vele bordjes “Radweg Schäden” op. De fietspaden (ik denk echt dat ik op het fietspad reed) waren zó hebbelig dat ik extra snelbinders moest gebruiken om mijn tassen op mijn fiets te houden.

Veel aardiger zijn de teksten op de drukknoppen om over te steken. Vroeger stond daar gewoon “Drücken” op, wat klinkt als een bevel. Op de nieuwe staat “Bitte berühren”, wat bijna sensueel klinkt. Je moet wel even lang op groen licht wachten.

De tocht naar Westerstede was niet heel mooi, op het stukje Oost-Groningen na. Weinig natuur en veel bebouwing. Na 114 kilometer doemde Westerstede op, waar ik logeer in Das Schokolade Hotel. Ik heb steeds foutief aangenomen dat alle gerechten hiet ook met chocolade besteld kunnen worden, maar dat blijken uitsluitend de toetjes te zijn. Dus nu was ik wel genoodzaakt een dessert te bestellen, waarvoor ik speciaal naar de Schokolade Lounge moest. Maar ja, je logeert niet voor niets in Das Schokolade Hotel. Morgen fiets ik het er wel weer af.